01 apr Boos om (n)iets

“Het is gewoon niet eerlijk en ze snapt er niets van!” Herken je dat van je kind? Boos of gefrustreerd reageren op een bepaalde situatie, en zich wellicht niet begrepen voelen. “We waren aan het voetballen en ik liep met de bal, van die moeder mocht dat niet en ze snapt niets van voetbal”.

Natuurlijk hoor je niet te lopen met de bal. En ik kan me voorstellen dat de moeder van het vriendje er iets van zegt. Ik snap ook de jongen die zich niet begrepen voelt. Zou ze gevraagd hebben wat er aan de hand is, wat maakt dat die jongen met de bal loopt?

Hoe vaak komt het voor dat wij ouders, verzorgers, leerkrachten denken te weten wat er is gebeurd. Puur reageren op hetgeen we op dat moment zien. Dat kan gaan om een ruzie tussen broer en zus thuis of een situatie in de speeltuin.

Ik merk dat er vaak iets anders aan vooraf is gegaan. Dat er nog meer speelt wat ik niet heb gezien of dat er in de ochtend ook al iets is gebeurd waardoor een kind nu zo reageert.

Verbinding zoeken

Maar hoe komen we daar dan achter? Wat ik merk is dat open vragen stellen of naar ze luisteren helpt. Natuurlijk hebben we niet altijd de tijd om het te vragen. We hoeven ze ook niet steeds hun zin te geven. Door te vragen: wat is er? Of door te benoemen wat je ziet: ik zie dat je met de bal loopt, hoort dat bij voetbal? Zo kan een kind even tot rust komen en het voelt zich meer begrepen. Daarna kan je nog steeds duidelijk maken wat je van ze verwacht.

In dit geval zou de moeder misschien te horen hebben gekregen: ja hoor, ik ben de keeper en dan loop je met de bal. En of het nou terecht was dat die jongen het halve voetbalveld overliep met de bal in zijn hand… Hij heeft wel begrip gekregen en kunnen toelichten wat hij dacht. Om daarna te zeggen: en dan nu weer lekker verder voetballen met de bal op de grond. Begrip tonen kan voor de ander een wereld van verschil betekenen.